برای مشاهده یادداشت جدیدم در سایت خبرگزاری مهر می توانید اینجا را کلیک نمائید و یا ادامه را مطالعه نمائید.
خبرگزاری مهر،
گروه دین و اندیشه-سید مهدی دزفولی: سال ۱۹۸۲ کریپکی کتاب ویتگنشتاین،
قواعد و زبان خصوصی را منتشر کرد و با این کتاب، به فهرست بلند بالای
مفسران اثری برجسته از فیلسوفی فوق العاده در قرن بیستم، لودویگ
ویتگنشتاین، پیوست.
ویتگنشتاین از فلاسفه مشهور قرن بیستم بود که در مدت حیاتش
تنها یک اثر از وی به انتشار رسید و مابقی آثار وی مقالات فراوان و کوتاه
بود، که سبک نگارشی آن هم به این طریق بوده است که مقالات را جمع آوری و
ویراستاری می نمود و سرانجام سعی داشت آن ها را در قالب کتابی منتشر نماید
به همین جهت نویسنده و فیلسوفی به شدت پر یادداشت و تک نویس بود که سرانجام
شهرت وی نیز به دلیل انتشار کتابی بود که در زمان حیات وی به انتشار نرسید
و پس از فوت وی منتشر شد و تبدیل به یکی از متون مهم و کلیدی فلسفه در قرن
بیستم شد.
کتاب تحقیقات فلسفی را فیلسوفان زیادی مطالعه و موشکافی کرده
اند. این اثر دشوار، دیریاب، مختصر و گاه مجمل و دیر فهم است و بر سر تفسیر
صحیح آن، اتفاق نظر وجود ندارد. برخی معتقدند کتاب تحقیقات فلسفی عدول از
پاره ای دیدگاه های فلسفی است که او در کتاب قبلی موسوم به رساله منطقی-
فلسفی اظهار کرده بود، هنگامی که در سال ۱۹۲۱ همراه استادش برتراند راسل،
سرگرم حل مشکلات منطق و زبان بود. تحقیقات فلسفی، رد تصویری به نظر می رسد
که رساله از زبان پرداخته بود. موضوع های دو کتاب مشابه اند اما جهت گیری
آنها نه.
کریپکی نیز از جمله فیلسوفان تحلیلی مشهور معاصر در آمریکا
است که در حال حاضر در قید حیات بوده و آنچه در ادامه از نظر شما می گذرد،
شرح بسیار خلاصه شده ای از نظرات ویتگنشتاین و نقد بر برخی از آنها توسط
کریپکی است که در ادامه مطالعه می نمائید.
در پژوهش های زبانی، برای دستیابی به دریافتی شفاف، باید رورش
کاربرد زبان را بررسی کرد و از مثال ها و مثال های نقش فراوان کمک گرفت تا
پیش فهمی های نادرست نمایان و ریشه کن شوند. شاید استحکام فوق العاده این
پیش ذهنی ها سّر این واقعیت باشد که کار ویتگشنتاین تا بدین اندازه دشوار و
مغلق و البته مورد حاجت است.
الف) معنا، فهم و قواعد
کتاب تحقیقات فلسفی دو بخش دارد. در بخش نخست موضوع های زیر
را داریم؛ نقد دیدگاهی در باب زبان که تراکتاتوس پرداخته است. تاملاتی در
ذات و غایت فلسفه، ملاحظاتی درباره «پیروی از قواعد»، نکاتی در باب «امتناع
خصوصی» و اظهار نظرهایی چند در باب فلسفه روانشناسی شامل نکاتی راجع به
درون نگری، تخیل، دیدن و خودآگاهی و امثال ذلک.
تفسیرهای بسیاری از ویتگنشتاین در دست است که کریپکی به جزء به آنها اشاره می کند.
ب) زبان، معنا، بازی زبانی و سبک های زندگی
قسمت هایی از کتاب تحقیقاتی فلسفی که به ماهیت معنا مربوط است
احتمالا مشهورترین بخش های آن است. یکی از اندک تصریحات ویتگنشتاین در این
باب از این قرار است:
«در اغلب مواردی که از واژه معنا استفاده می کنیم، مراد از معنای واژه کاربرد آن در زبان است.»
مفسران زیادی معتقدند منظور از عبارت بالا رد برداشت سنتی از
معنا به مثابه «حالتی درونی» یا «فرآیندی درونی» است. توصیف های متفاوتی
شده است از آن امر مستور ذهنی و خصوصی که ویتگنشتاین در صدد نفی آن است.
قدر مسلم، وی در صدد ابطال باوری است که به غلط تبدیل به نظریه شده و می
گوید هنگام استعمال الفاظ، حالتی یا فرآیندی ذهنی و درونی پدید می آید که
عبارت است از ظهور چیزی بر پرده ذهن و این همان معناست:
«مرتب کوشش می کنیم در پشت پرده ای ضخیم از ملابسات همراه
ادراک که اول با آن مماس می شویم، فرآیندی ذهنی را بیابیم که گمان می کنیم
گوهر ادراک را تشکیل می دهد. اما هرچه بیشتر می کوشیم کمتر موفق می شویم.
گویی کوشش لازم و کافی برای این منظور شدنی نیست. گیریم در ورای هر ادراکی
چیزی رخ دهد و آن را بیابیم از کجا معلوم که آن چیز گوهر ادراک باشد؟ چرا
باید وقتی می گوییم "حالا می فهمم" فرآیند ادراک مستور بوده باشد فقط به
خاطر این که فهمیدم؟ اگر این فرآیند به واقع مستور بوده من چگونه تشخیص
دادم که چه چیزی را بجویم؟ گیر می کنیم.» ( رساله ویتگنشتاین، ص ۱۵۳).
ج) قواعد و پیروی از قواعد
به نظر می رسد موضوع زبان و تفاهم ربط مستقیمی دارد با موضوع کاربرد صحیح نشانه ها و این یعنی این که هنجارمندی ( Normativity)
نقش اساسی در تفاهم ایفا می کند. قادریم تفاهم کنیم چون نشانه هایی را به
کار می بریم که ما و مخاطبمان یکسان می فهمیم. افزون بر این، نوعی یکنواختی
در معنا و ادراک هم در کار است، ناچار نیستیم هر بار که از نشانه ای
استفاده می کنیم توضیح بدهیم که مدلول آن همان است که در کاربرد قبلیمان
بود. نیاز نداریم نظامی از بازنمایی نمادین (Symbolic Representation) را مرتب اختراع کنیم.
از جستار ۱۳۸ تا ۲۴۲ کتاب تحقیقات فلسفی، موضوع پیروی از
قواعد تحلیل می شود. کاربرد یک نشانه در طول زمان، فهم نشانه و استفاده از
آن در کاربردهای مکرر بعدی بررسی می شود و ویتگنشتاین در تبیین فهم معنای
نشانه و استعمال آن در آینده با این مساله مواجه می شود:
«وقتی کسی به من می گوید مکعب من معنایش را می فهمم. ولی آیا وقتی من آن را می فهمم، تمام کاربردهای این واژه به ذهنم می آیند؟»
در جای دیگری نیز می گوید ( صفحه ۱۵۱):
«کسی اعدادی را پشت سر هم می نویسد. کسی دیگر او را تماشا می
کند و می کوشد قانون حاکم بر توالی آن اعداد را کشف کند. وقتی کشف کرد می
گوید:" حالا می توانم بقیه اش را بگویم". این توانایی و درک در لحظه رخ می
دهد. ببینیم این چیست که در لحظه رخ می دهد.»
منظور ویتگنشتاین این است که فهمیدن یک نشانه یعنی فهمیدن
استعمال آن. استعمال نشانه در گرو پیروی از یک قاعده است. توانایی به کار
بردن نشانه (فهمیدن نشانه) از این نظر یک معماست که این فهمیدن، کار یک بار
و دو بار و چند بار نیست. وقتی نشانه ای را به درستی فهمیدی می دانی آن را
چگونه به کار ببری و این متضمن مطلب دیگری است؛ در آینده هم همواره آن
نشانه را می فهمی.
د) هنجارمندی: قواعد و زبان خصوصی
اکنون که دانستیم معنای یک نشانه متضمن استعمال آن نیز هست،
این مساله بروز می کند که فهم چیزی اساس به آینده و استعمال صحیح مبتنی است
چه معنای می دهد.
این توانایی با خصلت «آینده – مرکزی» آن نمی تواند از یک حالت
ذهنی منعزل و مستقل تشکیل یافته باشد. چنین چیزی نمی تواند ماهیت معنا را
تشکیل دهد. تصور این که فهم قاعده شئی است از اشیاء عالم و مستقل از دیگر
اشیاء، دست کم تصور بسیار بعیدی است.
مشهور است که در پاراگراف های ۲۴۳ تا ۲۷۵ تحقیقات فلسفی،
ویتگنشتاین به موضوع زبان خصوصی پرداخته است. یک قرائت از این بخش کتاب این
است که وی دلیلی روشن و ساده برای اثبات دیدگاه ذهنی گرایان در باب معنا
می آورد تا زمینه لازم را برای رد این دیدگاه فراهم کند. در این پاراگراف
ها شرح دقیق و مفصلی آمده است از مثال نقضی که علیه مخالفان ذهنی گرایی می
توان آورد. البته جواب آن نیز بیان شده است.
پیوند میان ملاحظات ویتگنشتاین در باب زبان خصوصی و پیروی از
قواعد، ریشه در انگاره هنجارمندی دارد که در پژوهش وی درباره ماهیت معنا
جایگاهی بس رفیع یافته است. در این پاراگراف ها قصد دارد نشان دهد که
استدلالی که برای زبان خصوصی بیان شده است اگر عین تناقض نباشد دست کم
نتایج متناقض به بار می آورد. چنان زبان خصوصی را خود شخص هم نخواهد فهمید (
ص ۲۵۷) زیرا در زبان خصوصی و فهم خصوصی، تمایز فهمیدن حقیقی و به ظاهر
فهمیدن منتفی می شود. بدین سان، هنجارمندی زبان قربانی می شود و این نا
پذیرفتنی است چون پیروی از قاعده آن را اقتضا می کند. امکان ندارد زبان
راستینی داشته باشیم که شرایط کاربرد آن خالی از عنصر هنجارمندی باشد و
زبان خصوصی چنین چیزی است.
پارادوکس شکاک
در پیشگفتار کتاب رویکرد ویتگنشتاین به پیروی از قواعد و زبان
خصوصی کریپکی می نویسد که تفسیرش از ویتگنشتاین را باید این گونه دید (
۱۹۸۲:۵):
«مجموعه ی مسائل و دلایلی که من در خلال خواندن آثار
ویتگنشتاین به دست آورده ام ... این مقاله را نه شرح استدلال ویتگنشتاین و
نه شرح استدلال کریپکی باید پنداشت بلکه باید شرح استدلال ویتگنشتاین آن
چنان که بر کریپکی اثر گذاشته و برای او مساله ای ایجاد کرده است، محسوب
کرد.»
کریپکی با این مدعا آغاز می کند که استدلال زبان خصوصی را اساسا «باید ذیل موضوع پیروی از قاعده فهمید.»
برای توضیح و تقویت بیشتر اشکال شکاک، کریپکی سه معیار را که
ممکن است در تعیین معنی به کار رود بررسی میکند. او معتقد است چهارمی نمی
توان یافت و هیچ یک از این سه معیار هم دردی را دوا نمی کند و در نتیجه
اشکال شکاک به قوت خود باقی و چشم انتظار راه حلی است. راه حلی که کریپکی
معتقد است ویتگنشتاین برای این اشکال یافته جنجال فراوانی بر پا کرده است.
آن سه چیز که ممکن است ماهیت فهم و معنا را تشکیل دهند از نظر
کریپکی عبارت اند از: کاربرد عملی نشانه، حالت های آگاهی همراه با کاربرد
نشانه که با درون نگری قابل شهود و از سنخ کیفیات ( از قبل تجربه) هستند و
سرانجام، گرایش به کاربرد نشانه.
تفسیر کریپکی از ویتگنشتاین بیش از آثار دیگر او، مثلا در باب منطق موجهات و، نامگذاری و ضرورت، مناقشه برانگیز بوده است.
بسیاری گفته اند که کریپکی در این تفسیر، اصطلاح خصوصی را به
معنای فردی در مقابل جمعی یا عمومی می گیرد. روشن نیست که این برداشت را
مدلل ساخته یا نه، لکن برداشت دیگری هم ممکن است که اتفاقات پذیرفتنی تر می
نماید. یک تفسیر متفاوت این است که بگوییم این سخن کریپکی صحیح است که
مثال ویتگنشتاین از واژگان دال بر حس در بحث زبان خصوصی، ذکر یک نمونه از
مطلب عام تری است اما این مقدار کافی نیست برای استنتاج او دائر بر اینکه
جامعه اهل زبان است که کار معنا بخشی را انجام می هد.
در تفسیری بدیل می توان گفت ویتگنشتاین آن قدر بر انگاره ی
جامعه اهل زبان تمرکز و تاکید نکرده است که کریپکی به او نسبت می دهد.
عبارت او دقیق است آن جا که تاکید می کند زبان فعالیتی است که کسانی بدان
دست می زنند که قصد مفاهمه دارند و بافت متن بسیار اهمیت دارد. اما یک
قرائت دیگر از او ممکن ( و احتمالا طبیعی تر) است. در این قرائت، نفی این
پندار که معنا به طور انفرادی و شخصی و به تنهایی تعیین می شود و ارائه
نظریه جایگزین آن بر پایه جامعه – محوری، کانون توجه نیست بلکه مقصود اصلی
ویتگنشتاین رد نظریه ای است که معنا را تصویر ذهنی و درونی به حساب می آورد
و برای روشن شدن این نکته است که به توضیح حقیقت فهم و ماهیت معنا به
منزله پیروی از قاعده که متضمن انگاره هنجارمندی است می پردازد. ظاهرا می
خواهد بگوید هنجارمندی نمی تواند امری ذهنی و درونی و مستور باشد چرا که در
آن صورت بین پیروی حقیقی از قاعده، و پندار پیروی فرقی نمی ماند.
به هر حال، مباحث پیرامون فلسفه زبان و مقالات لودویگ
ویتگنشتاین در این باره فروان است اما تفسیر کریپکی از ویتگنشتاین در نهایت
نشان از تاثیر عمیق و اساسی او بر فلسفه ذهن و زبان در شصت سال اخیر دارد.
اگر معیار عظمت یک فیلسوف میزان توجهی باید که آثار و ابتکارها و تاثیر او
برانگیخته چه در مخالف و چه در موافق خود، بی شک کریپکی فیلسوفی بزرگ است.
آثار منتشره او از منابع اساسی به شمار می رود و مورد بحث و بررسی و
مناقشه قرار می گیرند.
علاقمندان به مباحث فلسفه زبان و شرح های کریپکی به نظرات و
نوشته های ویتگنشتاین در این باب، می توانند با مراجعه به کتاب کنسلو پرتی
ترجمه دکتر حسین واله و همچنین کتاب فلسفه زبان انتشارات هرمس مطالب بیشتر و
عمیق تری را این باره مطالعه نمایند.
